Βασίλης Παπακωνσταντίνου-Πριν το Τέλος

Ας ταξιδέψουμε με αυτήν την μαγευτική φωνή...




ΣΤΙΧΟΙ


Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο κι' αχνό στον αέρα,

κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα

σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι,

σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε, μου λες "δε μου φτάνει"


Στα τραγούδια που λέγαμ' οι δυο μας, οι φωνές χαμηλώσαν

χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά τη προδώσαν

μια φορά μου 'χες πει," δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι' άλλοι",

πριν το τέλος, πως μοιάζει η σιωπή, σαν αγάπη μεγάλη

Και 'γω που ζω,

για πάντα εδώ

κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω

κάθε νύχτα που περνάει

γυρίζω ξανά

σκοτάδι γίνομαι

και παραδίνομαι

στο ρυθμό σου

που καιει ακόμα

αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά

κάθε νύχτα

που περνάει

σαν ταινία

κι' ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο τη πλατεία

κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

κι' όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω


Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι,

πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά και ο αέρας με πνίγει

μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στoυ δρόμου τη σκόνη,

σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι

μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι' άλλοι,

πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη


Και 'γω που ζω,

για πάντα εδώ

κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω

κάθε νύχτα

που περνάει

γυρίζω ξανά

σκοτάδι γίνομαι

και παραδίνομαι

στο ρυθμό σου

που καιει ακόμα

αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά

κάθε νύχτα

που περνάει

σαν ταινία

κι' ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο τη πλατεία

κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

κι' όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω


Στίχοι: Λ. Νικολακοπούλου